Dag 9 - Tongariro Alpine Crossing
Door: Dick
Blijf op de hoogte en volg Dick
28 December 2014 | Nieuw Zeeland, Tongariro
Voor vandaag staat er maar één ding op het programma: we gaan de Tongariro Alpine Crossing lopen! Een wandeling van 19,5 km door vulkanisch landschap, dat ook nog regelmatig actief is. Omdat je van de ene kant van het gebergte naar de andere kant loopt heb je vervoer nodig, we hebben een shuttle geregeld die ons om 7:15 uur komt oppikken bij de ingang van de camping. Vroeg op dus!!
Na het ontbijt bammetjes en factor 50 smeren om zowel de innerlijke als de uiterlijke mens tevreden te houden. En natuurlijk de rugzakken volproppen met kleding voor allerlei omstandigheden.
We worden keurig op tijd opgepikt, de rit naar de parkeerplaats waar onze barre tocht begint duurt ongeveer een uurtje. De chauffeur weet te vertellen dat er dagelijks zo'n 1000 mensen deze tocht lopen, dus echt rustig zal het onderweg niet zijn. Dat blijkt ook meteen bij aankomst op de parkeerplaats, het is al een drukte van belang.
Vol goede moed gaan we op pad, we hebben eigenlijk geen idee wat we van de tocht moeten verwachten. Het eerste deel gaat rustigjes een beetje omhoog over keurig aangelegde paden (wat ze trouwens sowieso goed kunnen in Nieuw Zeeland, paden aanleggen). Na een tijdje beginnen de paadjes steeds meer te veranderen in trappetjes, en zijn we toch behoorlijk aan het klimmen. We lopen door een heel vreemd landschap, je waant je een beetje in Mordor… en die ring lijkt almaar zwaarder te worden…
We komen steeds hoger, uiteindelijk hebben ook de paadjesleggers er de brui aan gegeven en moeten we gewoon klauteren tegen de rotsen op. Daarvoor worden we dan wel beloond, eerst met een fantastisch zicht op de Rode Krater, en daarna op de Emerald Lakes en het Blue Lake. We kijken onze ogen uit…
What goes up must come down.. We hebben zo'n beetje het hoogste punt van de tocht bereikt, v.anaf nu zal het voornamelijk naar beneden gaan. En dat begint met een soort van glijpartij van een steile helling met steengruis. Ach, als je eenmaal een beetje de slag te pakken hebt valt het best mee.
Bij het Blue Lake nemen we even een lunchbreak, met de blik op het meer vergeet je even de paar honderd andere mensen die om je heen zitten… We lopen verder, want we zijn pas op de helft! De rest van de tocht loopt door een prachtig landschap en het uitzicht is prachtig. Het weer verandert bij elke bocht, van heerlijk warm en zonnig, tot koud en guur met zelfs wat regen. Om een uur of half 4 komen we moe maar tevreden aan bij de parking, het wachten is nu op onze lift terug naar Ohakune. Op de parkeerplaats wordt nog eens duidelijk hoeveel mensen de tocht hebben gelopen…
Tegen half 6 zijn we terug op de camping, snel een koud biertje en een warme douche! Even een voedzame pasta in elkaar flansen, en dan is het tijd om de verslaglegging bij te werken!! Bij deze dus!
Next stop: Wellington, waar we de boot naar South Island zullen nemen…
Na het ontbijt bammetjes en factor 50 smeren om zowel de innerlijke als de uiterlijke mens tevreden te houden. En natuurlijk de rugzakken volproppen met kleding voor allerlei omstandigheden.
We worden keurig op tijd opgepikt, de rit naar de parkeerplaats waar onze barre tocht begint duurt ongeveer een uurtje. De chauffeur weet te vertellen dat er dagelijks zo'n 1000 mensen deze tocht lopen, dus echt rustig zal het onderweg niet zijn. Dat blijkt ook meteen bij aankomst op de parkeerplaats, het is al een drukte van belang.
Vol goede moed gaan we op pad, we hebben eigenlijk geen idee wat we van de tocht moeten verwachten. Het eerste deel gaat rustigjes een beetje omhoog over keurig aangelegde paden (wat ze trouwens sowieso goed kunnen in Nieuw Zeeland, paden aanleggen). Na een tijdje beginnen de paadjes steeds meer te veranderen in trappetjes, en zijn we toch behoorlijk aan het klimmen. We lopen door een heel vreemd landschap, je waant je een beetje in Mordor… en die ring lijkt almaar zwaarder te worden…
We komen steeds hoger, uiteindelijk hebben ook de paadjesleggers er de brui aan gegeven en moeten we gewoon klauteren tegen de rotsen op. Daarvoor worden we dan wel beloond, eerst met een fantastisch zicht op de Rode Krater, en daarna op de Emerald Lakes en het Blue Lake. We kijken onze ogen uit…
What goes up must come down.. We hebben zo'n beetje het hoogste punt van de tocht bereikt, v.anaf nu zal het voornamelijk naar beneden gaan. En dat begint met een soort van glijpartij van een steile helling met steengruis. Ach, als je eenmaal een beetje de slag te pakken hebt valt het best mee.
Bij het Blue Lake nemen we even een lunchbreak, met de blik op het meer vergeet je even de paar honderd andere mensen die om je heen zitten… We lopen verder, want we zijn pas op de helft! De rest van de tocht loopt door een prachtig landschap en het uitzicht is prachtig. Het weer verandert bij elke bocht, van heerlijk warm en zonnig, tot koud en guur met zelfs wat regen. Om een uur of half 4 komen we moe maar tevreden aan bij de parking, het wachten is nu op onze lift terug naar Ohakune. Op de parkeerplaats wordt nog eens duidelijk hoeveel mensen de tocht hebben gelopen…
Tegen half 6 zijn we terug op de camping, snel een koud biertje en een warme douche! Even een voedzame pasta in elkaar flansen, en dan is het tijd om de verslaglegging bij te werken!! Bij deze dus!
Next stop: Wellington, waar we de boot naar South Island zullen nemen…
-
28 December 2014 - 11:55
Marjan Jurrissen:
Wat hebben jullie een fantastische reis tot nu toe..lees ademloos (en een tikkeltje jaloers) jullie verslag.
En de foto's zullen vast maar een fractie weergeven van hoe het in het echt is.? Geniet van deze geweldige reis, en ik volg jullie op deze digitale leuke manier. -
30 December 2014 - 09:42
(schoon)papa Cees:
Wat een heerlijke vakantie...om jaloers op te worden! Geniet maar lekker verder.
Ik heb de afgelopen twee dagen gefloten op het internationale Dynamo jeugdtoernooi en heb mijn naam daar voorgoed gevestigd. Tijdens de laatste wedstrijd op de eerste dag tussen Belgisch team A-jeugd meisjes en een team uit Spijkenisse herstelde ik een fout genomen beslissing ... kan iedereen een keertje overkomen ... ten nadele van het Belgische team, waarvan de aanvoerster al een gele kaart had gekregen wegens onsportief gedrag (zij schopte de bal weg). De supporters van dat team kwamen massaal het veld opgerend richting de scheidsrechtersstoel maar gelukkig bleef het bij schreeuwen en handgebaren. Dit had men nog nooit meegemaakt in al die 22 jaar dat het toernooi wordt georganiseerd. Iedereen sprak schande over hert gedrag van de supporters en de speelsters (inclusief de coach die dus ook een gele kaart kreeg!). De volgende dag (gisteren dus) wist iedereen van het gebeurde, maar ik heb mijn wedstrijden gewoon goed kunnen fluiten en kreeg zelfs de finale bij de jongens a-jeugd toegewezen.
Vandaag - 30 december - een rustige dag en morgen oud en nieuw vieren. Dat zal voor jullie wel vreemd aanvoelen zo aan de andere kant van de wereld het nieuwe jaar inluiden. Wij, Marga en ik, wensen jullie hierbij alvast een goed, gezond, gelukkig en gezegend 2015 toe.
Met een lieve groet van ons.
-
31 December 2014 - 09:00
Patrick:
Hoi D&M,
Jullie zijn onze ogen en oren aan die kant van de wereld.... We hebben jullie niet voor niets op pad gestuurd!! Maar, vergeet de locals niet te fotograferen! Hoe zien de mensen eruit? Ik hoor dat ze 4 ogen hebben en 3 oren op hun voorhoofd. Niet vergeten ff een foto te maken.
Be carefull out there.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
